தமிழ் என்னும் அமுதத்தை உயிரென கொண்டாடிய பாவேந்தர் பாரதிதாசன் – அவரது தமிழ் பற்று எவ்வாறு நம்மை ஈர்க்கிறது?

பாவேந்தரின் தமிழ் காதல் – ஓர் அற்புத பயணம்

“எங்கள் வாழ்வும் எங்கள் வளமும் மங்காத தமிழென்று சங்கே முழங்கு” என பாவேந்தர் பாரதிதாசன் ஆவேசமாக அறைகூவியது இன்றும் தமிழ் உள்ளங்களில் எதிரொலிக்கும் இசை. தமிழ் மேடைகளிலும், தமிழ் பத்திரிகைகளிலும், தமிழர்களின் உரையாடல்களிலும் இந்த வரிகள் உணர்ச்சியை தூண்டும் அழுத்தமான குரலாக ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கின்றன. ஆனால் இந்த உணர்ச்சிப் பெருக்கின் ஊற்றுக்கண் எது? பாவேந்தர் பாரதிதாசனின் நெஞ்சம் தான் அது!

தமிழ் மீது கொண்ட அளவற்ற அன்பால், தமிழை தன் உயிருக்கும் மேலாக நேசித்த பாவேந்தர், தன் படைப்புகளில் தமிழின் பெருமையையும், இனிமையையும் ஊற்றெடுக்கும் அருவியாக பாய்ச்சி இருக்கிறார். இவரது தமிழ்ப்பற்று வெறும் வார்த்தைகளில் அல்ல, அநுபவத்தில், அனுதினம் வாழ்ந்த வாழ்க்கையில் வெளிப்பட்டது.

“தமிழே என் உயிர்!” – பாவேந்தரின் உள்ளக்குரல்

பொதுவாக கவிஞர்கள் தங்களுக்கு மிகவும் விருப்பமான பொருளை ‘தேன்’, ‘பால்’, ‘கண்’, ‘உயிர்’ என்று வருணிப்பது மரபு. பக்தி இலக்கியங்களில் இறைவனை இவ்வாறு வர்ணிப்பதை பார்க்கலாம். ஆனால் பாரதிதாசன் ஒரு மொழியை – தமிழை – இவ்வாறு போற்றிப் புகழ்ந்தார். இது முற்றிலும் புதிய மரபு, இதற்கு முன்னோடியாக விளங்கியவர் பாவேந்தர் பாரதிதாசன்.

“செந்தமிழே! உயிரே! நறுந்தேனே! செயலினை மூச்சினை உனக்களித்தேன்”

என்ற வரிகளில் தமிழுக்காக தன் வாழ்வையே அர்ப்பணித்து விட்டதாக பறைசாற்றுகிறார். இது வெறும் கவித்துவ உத்தி அல்ல, உண்மையான உணர்ச்சி பொங்கல்!

தமிழ் – அமுதமா? உயிரா?

தெய்வீக உணவாக கருதப்படும் அமிழ்தத்தைப் பற்றி நாம் அறிவோம். தேவர்கள் உண்ணும் இந்த அமுதம் அவர்களுக்கு அழிவில்லா வாழ்வை தருகிறது என்பது புராண கதை. பாவேந்தருக்கோ தமிழே அமுதம் ஆகிறது:

“தமிழுக்கும் அமுதென்று பேர்! – அந்தத் தமிழ் இன்பத் தமிழ் எங்கள் உயிருக்கு நேர்”

இன்றும் பாவேந்தரின் படைப்புகள் நம்மிடையே உயிர்ப்புடன் இருப்பதற்கு அவரது தமிழ்ப்பற்றே காரணம். தமிழை அமுதம் என்றும், உயிர் என்றும் கூறிய சொற்கள் மிகையல்ல – உண்மையின் வெளிப்பாடு.

இயற்கையின் இனிமையை விட தமிழின் இனிமை

பல்வேறு இயற்கை பொருட்களின் இனிமையை ஒப்பிட்டு பார்க்கும் பாவேந்தர், தமிழின் சிறப்புக்கு ஓர் அழகிய உவமையை தருகிறார்:

“கனியிடை ஏறிய சுளையும் – முற்றல்
கழையிடை ஏறிய சாறும்,
பனிமலர் ஏறிய தேனும் – காய்ச்சுப்
பாகிடை ஏறிய சுவையும்,
நனிபசு பொழியும் பாலும் – தென்னை
நல்கிய குளிரிள நீரும்,
இனியன என்பேன் எனினும் – தமிழை
என்னுயிர் என்பேன் கண்டீர்!”

இந்த வரிகளின் ஆழம் அசாதாரணமானது. கனி, கரும்பு, தேன், பாகு, பால், இளநீர் போன்ற இயற்கையின் இனிமைகள் அனைத்தையும் ‘இனியன’ என்று ஏற்றுக்கொள்கிறார். ஆனால் தமிழை அவர் “என் உயிர்” என்கிறார். இங்கே சுவைக்கும் உயிருக்கும் இடையேயான வேறுபாட்டை கவனிக்க வேண்டும்.

சுவை இருந்தால் மட்டும் போதாது, அதை நுகர உயிர் வேண்டும். உயிர் இல்லாமல் சுவை அனுபவிக்க முடியாது. அதனால்தான் தமிழை இனிய என்று மட்டுமல்லாமல், உயிர் என்று உயர்த்தி சொல்கிறார் பாவேந்தர். இது தமிழ் மீதான அவரது ஆழ்ந்த பற்றின் வெளிப்பாடு!

உடலும் உயிரும் போல் தமிழும் நானும்

வள்ளலார் இறைவனை அடைவதற்கான இனிமையை பற்றி பேசுகிறார். பாவேந்தருக்கோ அந்த இனிமையை தமிழ் தந்திருக்கிறது. அவர் தமிழின் மீதான தனது உணர்வைப் பகிர்கையில், இயற்கையின் பல்வேறு இனிய அனுபவங்களிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொள்ள முடியும் என்றும், ஆனால் தமிழை விட்டு பிரிய முடியாது என்றும் கூறுகிறார்.

“தமிழும் நானும் மெய்யாய் உடல் உயிர்கண்டீர்”

இதன் பொருள் ஆழமானது. உடலும் உயிரும் பிரிக்க முடியாதவை. உயிர் பிரிந்தால் உடல் செயலிழந்து விடும். அதுபோல தமிழும் தனக்கும் இடையே ஒரு பிரிக்க முடியாத உறவு இருப்பதாக பாவேந்தர் உணர்கிறார்.

தமிழ் வெல்லும் – ஏன் தெரியுமா?

தமிழ் மொழியின் வலிமையை பற்றி பேசும் பாவேந்தர், தமிழ் உலகை வெல்லும் சக்தி கொண்டது என்று கூறுகிறார்:

“தமிழ் எங்கள் உயிர் என்பதாலே – வெல்லும்
தரமுண்டு தமிழருக்குப் புவிமேலே”

தமிழ் மட்டுமல்ல, தமிழர்களும் உலகை வெல்லும் ஆற்றல் கொண்டவர்கள் என்பதை இந்த வரிகள் உணர்த்துகின்றன. அதற்கு காரணம் அவர்கள் தமிழை உயிராக கொண்டிருப்பதே ஆகும்.

தமிழுக்கு இன்னொரு பெயர் – “இன்பம்”

பொருள், பதவி, புகழ் ஆகியவை சிலருக்கு இன்பம் தருகின்றன. ஆனால் பாவேந்தருக்கு தமிழ் மொழியே பேரின்பம் அளிக்கிறது. அவர் தமிழிற்கு இன்னொரு பெயரையும் கூறுகிறார்:

“இன்பம் எனப்படுதல் – தமிழ்
இன்பம் எனத் தமிழ்நாட்டினர் எண்ணுக.”

தமிழுக்கு “இன்பம்” என்ற வேறொரு பெயர் உண்டு என்பதை தமிழர்கள் நினைவில் கொள்ள வேண்டும் என்று வலியுறுத்துகிறார். தமிழ் என்ற சொல்லை கேட்கும்போதே இன்ப உணர்வு ஏற்பட வேண்டும் என்பது அவரது விருப்பம்.

உயிராய் இருக்கும் தமிழை பேணுவது நம் கடமை

நம் உயிரைப் பாதுகாக்க நாம் செய்யும் அனைத்து முயற்சிகளையும் போல, நம் உயிர் போன்ற தமிழை பாதுகாக்கவும், வளர்க்கவும் நாம் உறுதிகொள்ள வேண்டும் என்பது பாவேந்தரின் விருப்பம்.

“இனிமைத் தமிழ்மொழி எமது – எமக்கு
இன்பம் தரும்படி வாய்த்த நல் அமுது!”

தமிழ் மொழி நமக்கு அமுதமாக இன்பம் தரும் என்பதை உணர்ந்து, அதை போற்றி பாதுகாப்பது நமது தலையாய கடமை.

பாவேந்தரின் தமிழ் பற்றிலிருந்து நாம் கற்க வேண்டியவை

பாவேந்தர் பாரதிதாசனின் தமிழ்ப்பற்று நமக்கு தெளிவான பாடங்களை கற்பிக்கிறது:

• மொழிப்பற்று கலாச்சார அடையாளம்: தாய்மொழியுடன் ஆழமான தொடர்பு கொண்டிருத்தல் ஒரு சமூகத்தின் அடையாளத்தை பாதுகாக்கிறது.
• உயிரோடு கலந்த உணர்வு: தமிழை வெறும் தகவல் பரிமாற்ற கருவியாக அல்ல, உயிரோடு கலந்த ஒன்றாக பார்க்க வேண்டும்.
• அழகியல் உணர்வு: தமிழின் இனிமையையும், இசையையும், இலக்கியத்தையும் ரசிக்கும் திறனை வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.
• பாதுகாப்பிற்கான அர்ப்பணிப்பு: உயிரைப் போல பாதுகாக்க வேண்டிய தமிழை காப்பதற்கு அயராத உழைப்பு தேவை.

தமிழின் தனித்துவம் – இன்றும் அதன் ஒளி மங்கவில்லை

உலகின் பழமையான மொழிகளில் ஒன்றான தமிழ், அதன் தொன்மையான இலக்கியங்களுடன் இன்றும் உயிர்ப்புடன் இருப்பதற்கு காரணம், பாவேந்தர் போன்ற தமிழ் ஆர்வலர்களின் அயராத உழைப்பு. பாவேந்தரின் ஒவ்வொரு வரியும் தமிழின் இனிமையை, சிறப்பை, பெருமையை உலகுக்கு உணர்த்துகின்றன.

வாழும் மொழிகளில் தமிழுக்கு தனி இடம் உண்டு. அதன் இலக்கிய வளமும், இலக்கண செம்மையும், தொடர்ச்சியான வளர்ச்சியும், பாவேந்தர் போன்றோரின் படைப்புகளால் மேலும் சிறப்படைந்திருக்கின்றன.

தமிழை தன் உயிராக கருதிய பாவேந்தர் பாரதிதாசனின் தமிழ்ப்பற்று தமிழர்களுக்கு என்றும் வழிகாட்டியாக திகழ்கிறது. தமிழ் மொழியின் அழகையும், வளத்தையும், இனிமையையும் அவரது கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கும்போது, தமிழின் மீது நமக்கும் புதிய பார்வை பிறக்கிறது.

எங்கள் வாழ்வும், எங்கள் வளமும், மங்காத தமிழே என்ற பாவேந்தரின் முழக்கம் இன்றும் காலத்தால் அழியாத சத்தியமாக நிலைத்து நிற்கிறது. இது வெறும் கவிதை வரிகள் அல்ல, தமிழர்களின் உளத்தில் எதிரொலிக்கும் உறுதிமொழி!